26
Бяла приказка
Скок! Скок! Скок! Еленчето
вече стигнало до полянката, над-
никнало зад една пряспа и кого ви-
дяло? Видяло Ванчо от 3. клас. Той
носел ските си на рамо. Спрял се,
свалил раницата си и се навел да
ги слага. Но докато си ги слагал,
раницата се размърдала зад гърба
му и почнала да се отдалечава.
– Стой мирно! – казал є Ванчо.
И раницата се спряла намясто.
– Ще се спусна само веднъж и
ще се върна. Разбра ли?
И раницата закимала, че е раз-
брала.
– И тогава ще те покажа на
всички.
И раницата заподскачала ра-
достно.
А Ванчо се плъзнал надолу със
ските и изчезнал зад боровете.
Но едва изчезнал, раницата за-
почнала да се търкаля, да издава
някакви звуци, докато най-сетне
се разтворила и от нея изско-
чило...
Какво?
Едно коте!
Но какво коте? – пита се.
Ужасно разрошено и ядосано!
Истинско чудовище!
Котето се отърсило, извикало
подигравателно:
– Сбогом, Ванчо! Много ти
здраве! – и тръгнало към гората,
пеейки:
Да те щипе,
да те скуби,
да ти сипе
думи груби!
Не, не, не е приятелство
по всяко време да
извършват посегателство
над твойта свобода!
О, тежка, о, тежка
съдба котешка!
Мяу!
Още не било завършило мяука-
нето и от храстчето над една
пряспа се раздало тънко:
– Браво! Браво!
– Фу! – изфучало котето и ско-
чило от изненада нагоре. – Кой из-
вика „браво“?
– Аз – казало еленчето. Защо-
то клонките на храстчето били
именно неговите рогца. То изляз-
ло иззад пряспата и се приближи-
ло към котето.
– Няма да се подиграваш, че
знаеш ли! – казало котето.
– Аз не се подигравам. Много
хубаво пееше – казало еленчето.
– Така може – казало котето. –
Викай още!
– Браво! Браво! – извикало елен-
чето, за да му направи удовол-
ствие.
– Защо ти е тази закачалка на
главата? – попитало котето.
– Това са ми рогата – казало
еленчето. – Всяка година ми по-